خلاصه داستان
فیلم The Front Room ساخته برادران ایگرز، تجربه‌ای تازه و متفاوت از ژانر ترسناک معمایی محسوب می‌شود که با رویکردی روانشناسانه و طنز سیاه، تماشاگر را درگیر کابوسی خانگی و در عین حال بده‌بستان‌هایی عجیب میان واقعیت و خیال می‌کند. این فیلم با بازی هنرمندانه‌ی براندی و اندرو برنپ، توانسته پویایی تازه‌ای به روایت‌های ترسناک مدرن ببخشد. The Front Room یک فیلم با فضای روانی است که از همان سکانس‌های ابتدایی، مخاطب را وارد دنیایی سرشار از تعلیق و واهمه می‌کند. اساس داستان بر محور تقابل شخصیت‌ها در محیطی بسته، مانند یک خانه، می‌چرخد که دال بر برهم خوردن نظم معمول زندگی است.
داستان فیلم حول محور زوجی جوان با بازی براندی و اندرو برنپ می‌گردد که ناخواسته وارد جدالی روانی با عضو مسن‌تر خانواده می‌شوند. آنچه این فیلم را از آثار ترسناک ژانری که صرفاً به مسائل ماورایی یا خون‌آلودی متکی‌اند متمایز می‌سازد، تمرکز ویژه‌اش بر ترس‌های روزمره و مسائل انسانی مانند روابط خانوادگی است؛ این بار با تاکید بر چهره‌ی به شدت ترسناک و در عین حال بی‌رحمانه‌ی مادرشوهر به عنوان دشمن اصلی روایت.
فیلم از نظر سبک، نوعی کمدی سیاه را با ژانر ترسناک تلفیق کرده است. همین فضای طنز تلخ و بدبینی سورئالی که بر آن سایه انداخته، به فیلم هویتی خاص بخشیده است. همان‌طور که نقدهای اولیه اشاره کرده‌اند، فیلم مجموعه‌ای از موقعیت‌های پرتنش و شوخی‌های طعنه‌آمیز را در دل یک «کابوس خانگی» می‌آفریند که به روان مخاطب نفوذ می‌کند و بعضا با بازی با کلیشه‌هایی مانند مادرشوهر وحشتناک، طنز و رعب را در هم می‌آمیزد. این استفاده از قبرستان‌های روانی و رفتارهای عجیب، باعث شده فضای فیلم یادآور آثار سورئالیستی نیز باشد که مرز واقعیت و کابوس را کمرنگ می‌کنند.
از دیگر نقاط قوت فیلم می‌توان به بازیگری برجسته اشاره کرد. حضور تاثیرگذار براندی و اندرو برنپ در نقش زوج اصلی، باعث شده تعاملات آنان با محوریت ترس و اضطراب، کاملاً باورپذیر به‌نظر برسد. آنان به‌خوبی توانسته‌اند مجموعه‌ای از احساسات انسانی از بیم، تردید، محبت و حتی خشم‌های سرکوب‌شده را به تصویر بکشند. اما آنکه بیش از همه مخاطب را تحت تاثیر قرار می‌دهد، بازی کاترین هانتر در نقش مادرشوهر است؛ شخصیتی که در عین مضحک بودن، مرموز و پرهیبت ظاهر می‌شود و با هنرنمایی خارق‌العاده خود فیلم را به سطحی متفاوت می‌رساند.
کارگردانی برادران ایگرز نیز نقش مهمی در موفقیت The Front Room داشته است. آنان با تکیه بر قاب‌بندی‌های محدود، تدوین سریع و ترکیب صداها و افکت‌های شنیداری، فضای اضطراب‌آور خانه را به مخاطب القا می‌کنند و با بازی هوشمندانه با نور و سایه، مرز میان خیال و واقعیت را می‌زدایند. به همین خاطر حتی صحنه‌هایی که ممکن است ساده به نظر برسد، زیر لایه‌ای از وهم و دلهره پنهان شده است. موسیقی متن هم مکمل صحنه‌های معمایی و ترسناک است. انتخاب قطعاتی با فضای تاریک، استفاده از افکت‌های صوتی و حتی گاهی سکوت خبری، مخاطب را مدام در انتظار حادثه‌ای غیرمنتظره نگه می‌دارد.
یکی دیگر از مهمترین دلایل ارزش تماشای The Front Room همین توانایی فیلم در آفرینش ترسی است که بیشتر از آنکه بر جلوه‌های بصری و خون‌آلود متکی باشد، بر اضطراب روانی و تهدیدات نامرئی استوار است. نوعی حس اجبار و تنگ‌شدگی که هم در اجرا و هم در موسیقی و تدوین به چشم می‌خورد، تجربه‌ای کاملاً غوطه‌ورکننده برای تماشاگر رقم می‌زند.
در کل، The Front Room اثری است که موفق شده با استفاده از عناصر طنز سیاه، نوع‌دوستی خانوادگی، و ساختن فضای وهم‌آلود و رازآمیز، نه‌تنها تماشاگر را به ترسیدن وادارد، بلکه بارها و بارها او را به تفکر درباره روابط انسانی و فساد درونی شخصیت‌ها وادار می‌کند. این فیلم هم مناسب علاقه‌مندان جدی ژانر وحشت و هم دوستداران معما و طنز سیاه است و تجربه‌ای است که تا مدت‌ها در ذهن باقی خواهد ماند.
قسمت آخر از فصل اول اضافه شد. 
افزودن دیدگاه